ve işte zaten; bu böyle uzar gider. lastik gibi; uzadıkça, uzar. ki ne zaman kopacağını, her an hissedecekmişçesine. ama yine de salakça bir umutla sınırlarını zorlarsın, elindeki her neyse, kopana değin...ve kopar... içinden pişmanlık benzeri bir şey, akıp gider...
ve zaten sonra, düşünürsün; yıkmak her zaman daha kolaydır diye.
kolay mı gerçekten her şey bu kadar?
ve zaten sonra, düşünürsün; yıkmak her zaman daha kolaydır diye.
kolay mı gerçekten her şey bu kadar?
ve hep cevapların içine düşülür, düşülen ıslı adanın, en ıssız yerinden.
ve zaten de ki; yalnızlık ne kadar mümkündür, en başta kendin denen lâvukla yaşamak zorunda olduğun sürece.
1 yorum:
mmmm,mmmmm,düşünüyorum da..!!İnsan daha doğarken yalnız değilmi?Bence öyle çünkü seni anlayamazlar ve sende anlayamassın.Yalnızlığın başlangıcıdır,birazda çaresizliğin.Sonra büyürsün herşey çok tatlıymış gibi gelir taki bazı şeylerin farkına vardığında.Kendini yapayalnız hissedersin.Korkarsın ,çaresiz kalırsın,kanadın kırılmışçasına acı çekersin.Sonuçta taktiri ilahidir,elinden birşey gelmez ve başı şeylerin kıymetini o zaman daha iyi anlarsın.Sanırım duygulandım ve belkide bu benim yalnızlığım dır.Söyleyemediklerimi kendime söylemem dir.Önemli olan sabaha yine umutla uyanabilmektir.Belki bir gün hiç uyanamayacağız ama o zamana kadar güzel şeyler yapabilmeliyiz nedersiniz.????
Yorum Gönder