uğramalar

“zaman” gelir; bütün isteklerin kırılır, hiçbir şey zevk vermez olur. aklında hep bir şeyler vardır ve zaten bir o kadar da hiçbir şey yoktur. aslında bir şeylerdir sebepleri, ama işte o bir şeyler o kadar küçüktürler ve o kadar da çokturlar ki, etrafta umutsuz bir aptal gibi dolanırsın. hey sen! umutsuz vakâ. kendini ezersin, ezer geçersin. delip gidersin ve hırpalarsın. boş boş bakarsın. baktıkça boş’lanır görüntüler ve silinir boşluktan. düşer maske, maskeler. o boşlukta seyrederken gözlerin, ayna çıkar karşına ve “sen ayak uyduramamışsındır”ı gösterir, sana… ve böyle sürüp gider, maske’ler giyilene kadar. sonra görüşürüz denir ve zaten bir gün gelir yine uğranır o “zaman”a… ve şimdi ben orada, maskemi arıyorum…