toprak

Üzerime bir yol düştü ! Dünyanın altındayım, ayakları altındayım. İç içe geçmiş yırtık bir hazine ışığı ararken etrafta, Güneş’in bize değil, dünya ya doğduğu haberi çalkalanıyordu.

Gören gözlerimin karanlıkla birleştiği, damarlarımda ki kırmızı güneş hissetmemi söylüyordu toprağı; “Sen Yoksun” iniltileri, sıkışmış hava gibi dağılıyordu etrafa..

Hissediyordum.. Toprağın içindeydim.. Sıkıştırıyor, kabul etmiyormuşçasına.Toprağın içindeki imge olarak kalmıştım. Aklım elini uzattı kalbime “Sus” turdu.
“Uyu artık”

Gözlerimi açtığım da yırtık hazine karşımdaydı. Yağmur yağmıştı.. Toprağın yumuşamış hali kokusundan duyuluyordu ve hazine bana elini uzatan ışık, güne ait ti.

Üzerimi silkeleyerek, yağmurun bıraktığı kokunun etrafında ki gökkuşağını seyre daldım.
Önce Göğe sonra Yere çarpıldım… ve bir bakış baktım;
“Arasındakilere”