otur yerine

karanlığım kalmışken solsuz sağsız ve sağ sol darbe yerken, buz gibi güneş doğuyordu geceye ay niyetine.. karanlığıma soğuk iniyordu... can sıkıntılarını cıkarınca hayattan ne kalırdı elimizde, benimizden büyük eksinin küplerimi ovusurdu avuclarımızda.. düşünce düşünce diyorduk düşemiyormuyduk zamandan, yoksa sadece düşlüyormuyduk düşerken.. neydi bu tanımsız devinmeler yalnızlığa ait... yoksa herşeyin içine kazıdığımız hiçsizlik midir?ne mi var. elimi acıyorum avuclarımı goremiyorum, avuclarımı cebimde bırakmış; içimize düşerken düştüğümüz dışımız...