yağan yağmurlar diniyor… yerini gökkuşağına bırakıyor… birikmiş damlalar bir kavramı çağrıştırıyor… kelimelerin kifayetsizliği işte burada başlıyor... güneş buhar ediyor damlaları ve yoğun bir boşluk dilimin ucunda çırpınıyor… kanat çırpan kelimeler sıraya girmiş tek tek uçmayı ve sahibine konmayı bekliyor; işte şimdi yapraklarımın tutunmaya ihtiyacı olduğu an…
3 yorum:
burada hala yağmur yağıyo çok sewdiğim halde dolaşamıyorum çünkü hastayım donuyorum..
kelimeler.. nesneleri birbirine bağlar öyleyse.. söyleyenden, söylenene. ama sahibi hangisidir bilinmez ki?
Ne güzel satırlar yazmışsın.
yağmur yağmadan gökkuşağı çıkmaz. Dünyada da böyle insanda da
Yorum Gönder