öğreti

Hayatımın geri kalanında… Bir dakika ben bunu kaçıncı defa söylüyorum “geri kalanı” diye. Geri kalan mı? Güldürme artık beni. Kendin dahi inanmıyorsun artık geri kalanına. Hayatın değil de kendinden “geride kalan”ının sana ne getirdiğine bakmalısın. Yapılan her kötülükte “uyulan şeytan“gibi olmuş hayatın. Olmamış aslında, bilinçsiz bir yakıştırma seninki.

Farkında olmamak ne kötü, doğduktan sonra çevremizi sarmış olan ve “öğreti” ile gelen o kadar çok şey var ki, sanki doğum izi gibi.

Akrabalarımı birçoğunu sevmem, sevdiklerim ise akrabam olduğu için değil, o kişi oldukları için bende sevilir. Sevmediklerim akrabam olmasa ve yine karşıma çıksa yine de sevmem. Akbabalar pardon akrabalar da insan, dışarıdaki insanlar gibi, sevme zorunluluğum yok onları. Doğurganlıkla ilgili bir bağ var diye sevmek zorunda değilim. Akrabalık bu noktada bir öğreti oluyor. Eğer bize en başından beri “Hemşehri” lik kavramı, akrabalık kavramı gibi öğretilseydi, aynı durum “hemşehri” lik kavramı için söz konusu olacaktı. Sadece kabul görmüş bir sistem bu akrabalık. Yaşlı insanlara saygılı davranırım, akrabam olması ya da olmaması bu durumu değiştirmez. Sevdiğim veya sevmediğim kişinin akrabam olması ya da olmaması hiçbir şeyi değiştirmez.

Akrabalık bu durumda sadece evlerine rahatça girip çıkılabilecek ve çat kapı rahatsız edilebilecek düzey insanları oluyor. Kuzenimi severim. Yılmaz olduğu için. Bir yabancı olarak tanışsaydım kendisiyle, yine severdim.


dip: Arkadaşımla geçen diyalog tan sonra bu konuyu yazma eğiliminde bulundum ve yazdım.

alt bilgi:
Estağfurullah=Teşekkür edilen veya övülen bir kimsenin söylediği bir incelik ve alçak gönüllülük sözü.